Βήματα ή αλλιώς στράτα – στρατούλα!!!!

Θεσσαλονίκη 19 Ιανουαρίου 2000+10

Βήματα ή αλλιώς στράτα – στρατούλα!!!!

Ετοιμάζομαι για μια καλή χρονιά. Μου έκανε ποδαρικό μια μπέμπα 2 μηνών. Μια γλύκα, η Αννούλα, μπεμπούλα ντυμένη στα ροζ. Δεύτερο τυχερο πόδι, μια έγκυος. Και μετά μας ήρθε και η μπέμπα. Μπέμπα. Αν το πεις γρήγορα πέντε φορές ακούγεται χάλια. Ανάμεσα στις πρώτες της φωτογραφίες και μία με κάτι απίστευτα μικροσκοπικά πατουσάκια. Μικρά, τρυφερά, ροζ, νέα, ανέγγιχτα. Στην άρχη κοίταξα τη φωτογραφία βιαστικά. Εξάλλου ποιος ο λόγος να ασχοληθεί με πατουσες. Το μόνο περίεργο είναι το μέγεθος, αλλά και πάλι δεν το καταλαβαίνεις.

Βγήκα για περπάτημα σήμερα. Μέρα ηλιόλουστη, ακουστικά στ'αυτιά και η σκέψη πως πρέπει να προλάβω ένα ραντεβού. Αλλά και η μπέμπα θέλει δώρο. Τι θα πάρω!!! Παπουτσάκια. Έχουμε ήδη σε κόκκινο, τώρα και σε άσπρο με ροζ κορδέλες. Πήραμε και το δωράκι. Όσο συνεχίζω το περπάτημα κοιτάω τα δικά μου βήματα που κάθε άλλο παρά γυναικεία και κομψά είναι. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι γκέισσα. Με θυμάμαι μια ζωή να τρέχω να προλάβω τα τεράστια βήματα του μπαμπά μου. Ένα δικό του, 4 παιδικά δικά μου. Από τότε έκανα γάμπες. Ένα μωρό με γάμπες. Τώρα κανένας δεν μπορεί να προλάβει τα δικά μου. Πατάω και νιώθω να μπαίνω σε κάθε επιφάνεια που πατάω. Και ο ήλιος από πάνω μου, αν και είναι Γενάρης.

Σκέφτομαι πως μου λείπει το καλοκαίρι και οι στιγμές που έχωνα τα πόδια μου στην άμμο και ερχόταν το κύμα.

 Περπατάω και σιχτιρίζω το καλσόν μου. Με ενοχλεί. Πάντα θα με ενοχλεί. Πόσα βήματα έχω κάνει συνολικά στη ζωή μου; Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σκέφτομαι, μετράω, υπολογίζω, πολλαπλασιάζω. Πολλά. Είναι σαφώς πιο εύκολο να μετρήσω τα κυριολεκτικά μου βήματα. Με τα μεταφορικά τι έκανα. Περπατάω. Κατεβάζω ο κεφάλι, βαζω τα χέρια πιο βαθιά στις τσέπες. Βήματα. Ζωή, σπουδές, φιλίες, γκόμενοι, κιλά. Βήματα. Μαλακία, καλύτερα να έπαιρνα λεωφορείο. Τι έκανα; Πόσα; Ρε κάτι δεν πάει καλά. Θα πρέπει να μετρήσω και αυτά που έκανα προς τα πίσω; Με τι ρυθμό τα έκανα; Ουφ, πολλές σκέψεις, κοντέυω να φτάσω και εγώ ακόμη δεν έβγαλα συμπέρασμα. Σκέψου. Βήματα.

Τα παπουτσάκια της μπέμπας είναι στην τσάντα μου. Να μια ευκαιρία να δω καινούρια βήματα. Θα ήθελα να ζήσω τη μέρα που θα πατήσουν δυνατά στη γη. Θυμάμαι μια φωτογραφία στα πρώτα μου γενέθλια που περπατάω. Η μαμούκα μου κάπου πίσω φωνάζει από χαρά. Δεν με κρατάει κανένας. Ανεξάρτητο μωρό. Θέλω να κάνω βήματα από την αρχή. Μόνο που αυτή τη φορά θέλω κάποιον να με κρατάει. Ένα βήμα να συνοδεύσει το δικό μου.

Σκέφτομαι τη μπέμπα. Θα είμαστε εκεί νομίζω όταν θα κάνει τα δικά της βήματα. Συνεπώς θα δω από την αρχή πως είναι τα βήματα. Με τα δικά μου τι θα κάνω; Αυτό τον καιρό τα βήματα μου παραπέμπουν περισσότερο σε λάτιν χορό. Νευρικά, έντονα, κοφτά. Μια κοντά και μια μακριά από αυτό που θέλω. Βήματα. Σαν αντάρτης στο δρόμο. Στη ζωή μου αέρινα.

Μιλούσα με μία φίλη πριν λίγο και της είπα “μου αρέσει η λέξη βήματα”. “Ναι, είναι ωραία, αρκεί να μην είναι κοντά στη λέξη “πίσω”.

Θα κάνω ένα βήμα και θα πατήσω το κορμάκι. Άλλο ένα και θα βρεθώ πιο κοντά στους στόχους μου. Ένα ακόμη πιο μικρό και κάτι πάτησα ο μαλάκας.

Το κορμάκι ...

Θεσσαλονίκη 13 Ιανουαρίου 2000+10

Το κορμάκι...

Νομίζω πως έχω χωρέσει ολόκληρη κάτω απο την κόκκινη κουβέρτα με τις λευκές καρδούλες. Το τέλειο κάλυμμα για το κορμάκι. Είχα υποσχεθεί πως όταν θα έγραφα για το κορμάκι θα έφτιαχνα έναν κορμό σοκολάτας. Αλλά κάνω δίαιτα και δεν ήθελα να βουτήξω στη σοκολάτα. Στερούμαι εκούσια τη σοκολάτα, στερούμαι ακούσια το κορμάκι.

Είμαι ολόκληρη μέσα στην κουβερτα. Χαϊδεύω τις καρδούλες και θέλω να χαϊδέψω το κορμάκι. Μυρίζω το μαλακτικό και θέλω να μυρίσω το κορμάκι. Γυρίζω πλευρά και θέλω να ακουμπήσω το κορμάκι. Γλείφω μία καρδούλα και θέλω να γευτώ το κορμάκι. Τυλίγω στο λαιμό μου ένα κομμάτι απο το κόκκινο ύφασμα, κολιέ οι καρδούλες πάνω μου και εγώ θέλω το χέρι του κορμακίου να τυλιχτεί στο λαιμό μου.

Το κορμάκι για μένα είναι η τέλεια εκδίκηση του θεού για την άσχημη και ηλίθια άποψη μου για το σωστό βάρος μιας σχέσης. Τώρα όλο το βάρος αυτής της άποψης έπεσε μέσα μου και έφυγε από πάνω μου. Ακουμπάω τις καρδούλες και ακουμπάω αυτό που λείπει. Δεν έχω κατι να θυμάμαι. Ψέματα. Έχω ένα εισιτήριο, το σακουλάκι του καπνού, δύο δώρα και σκόρπιες εικόνες.

Το κορμάκι είχε μακριά μαλλιά. Κοιμόταν και τα πείραζα. Έβαζα το χέρι μου μέσα στα μαλλιά του και άλλαζε πλευρό, μου έσπρωχνε το χέρι. Τακτοποιούσε τα δικά μου μαλλιά και με έσφιγγε πάνω του.

Τη μία μύριζε Bulgari, την άλλη Kenzo. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις μυρωδιές πλεόν. Αλλά μυρίζει ωραία το κορμάκι. Έφευγε και μύριζα το μαξιλάρι του. Ωραία πρωινά, ωραίες μυρωδιές.

Το κορμάκι είναι απέραντο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μ'αρέσει το δέρμα του μετά το μπάνιο. Απαλό, υποδέχεται χάδια, σαν μωρό.Ακουμπάω όπου θέλω και όσο θέλω, ταξιδεύω τα χέρια μου πάνω του, κινήσεις που κρύβουν μια αφανέρωτη αγάπη, ανάγκη να αφήσουν σημάδια πάνω στο κορμάκι που θα τα αναζητήσει ξανά. Το κορμάκι απλώνεται, μαζεύεται. Στηρίζω το κεφάλι μου στο αριστερό μου χέρι. Κοιμάται και το κοιτάω. Δεν κάνω όνειρα. Δεν ελπίζω, φοβάμαι και δεν θέλω να είμαι ελεύθερη. Θέλω να έχω το κορμάκι γύρω μου, σαν χταπόδι γύρω απο αποσκευή.

Μου λείπει το κορμάκι, μου λείπει η ζάχαρη και θέλω σοκολάτα. Το κορμάκι δεν μιλάει και γαργαλιέται γύρω από τα χείλη. Ορκίζομαι πως δεν θα γράψω άλλο μελό, σπαραξιδιάρικο κείμενο. Και θα αφήσω το κορμάκι στην ησυχία του. Θα μείνω για ώρες κάτω από τις καρδούλες. Ο δικός μου ουρανός είναι κόκκινος για απόψε και έχει καρδούλες. Δεν θέλω να τις μετρήσω γιατί μόνο μία έχει σημασία. Η δική μου. Και δεν περιμένει το κορμάκι. Το κορμάκι είναι κάτω από κάποια άλλη καρδούλα. Φιλιά κορμάκι!!!