Τα μέσα και τα έξω....

Πέρασαν άπειρα 10λεπτα από την τελευταία φορά. Για ακόμη μια φορά δεν μπόρεσα να κρατήσω την υπόσχεση μου για τα 10λεπτα κείμενα. Αλλά δεν πειράζει. Δεν θα τιμωρήσω τον εαυτό μου, αφενός γιατί δεν παίρνω από λόγια, αφετέρου γιατί με αγαπάω πάρα πολύ και δεν θέλω να με μαλώνω.

Μέσα σε 17 μέρες άλλαξαν πολλά. Και μέσα και έξω μου. Έξω. Έχω καινούριο τατουάζ, δυο υπέροχα καταπράσινα βατραχούλια, πισω στη μέση. Γι'αυτό το θέμα θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή, σε ένα άλλο δεκάλεπτο.Μέσα μου. Ερωτεύτηκα, νομίζω. Ναι, με βρήκε και αυτό το κακό. Δεν το περίμενα (αυτη είναι και η μαλακία του έρωτα), ξέρω όμως πως το ήθελα. Γι'αυτό και πεισμάτωσα και είπα πως θα το κάνω. Θα ερωτευτώ. Και αυτή τη φορά το ξεκίνησα για πλάκα (να μια έκφραση που δεν χαρακτηρίζει τη ζωή μου).

Η ιστορία είναι απλή. Τόσο απλή που ακόμη και η μαγεία δεν χωράει στο όλο σκηνικό. Αν ήταν φαγητό θα ήταν μπουγιουρντι. Μιλάμε για τέτοια απλότητα. Πήγα να κάνω τατουάζ. Κανόνισα το ραντεβού, έδωσα το σχέδιο,όλα έτοιμα. Και πάω μια ωραία Πέμπτη πρωί, κατεβάζω διακριτικά το παντελόνι μου και δείχνω τη μέση μου. Και ο καλλιτέχνης κατεβάζει κι άλλο το παντελόνι. Αρχίζω να νιώθω σαν γραφικός υδραυλικός πάνω από χαλασμένο σιφώνι, με την κωλοχαράδρα να χάσκει. Μια ομορφιά. Και τη στιγμή που αποφασίσω πως η ξεφτίλα μου θα περιοριστεί ανάμεσα σε μενα και τον καλλιτέχνη και δεν θα περάσει τα τέσσερα ντουβάρια , εμφανίζεται ο έρωτας. Ναι κυρίες και κύριοι. Ο έρωτας. Ένα παληκάρι 2 μέτρα. Δεν μιλάει πολύ, αλλά έχει το βλέμμα και το λόγο που μπορώ να καταλάβω αμέσως. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έχει τη συμπεριφορά του αδερφού μου. Είναι ο άντρας που δεν χαλάει σάλιο για να πει περιττά πράγματα, σου ρίχνει ένα βλέμμα και σκανάρει μέχρι τα νεφρά σου. Στο μεταξύ προσπαθώ να συμμαζέψω τα βρακιά μου και την αξιοπρέπεια μου, ενώ μια βελόνα τρυπάει διαρκώς τα καπούλια μου. Τρέμω σαν κομπρεσέρ, αλλά ο έρωτας εκεί. Κάθεται για λίγη ώρα μαζί μας, εγκρίνει το σχέδιο μου και κοιτάει. Θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.

Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, θυμάμαι ξαφνικά πως για 2 βδομάδες έχω υποσχεθεί να μην ασχοληθώ με κανέναν από τους άντρες της ζωής μου. Το καλό του να μην έχεις σχεση είναι πως στο μυαλό σου μπορείς να έχεις άπειρους άντρες. Και εκείνη τη μαγική στιγμή σκέφτομαι πως θέλω μια νέα είσοδο στα charts της καρδιάς μου. Θα το υποστηρίξω και θα γίνει νούμερο ένα. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Ο όμορφος νεαρός έχει και όνομα. Το μαθαίνω και αυτό. Και στο μεταξύ η βελόνα να τρυπάει αλύπητα. Προσπαθώ να του πάρω καμιά κουβέντα, αλλά μάταια. Και όσο εγώ στήνω το συναισθηματικό μου φεστιβάλ μέσα στο μυαλό μου, τόσο δένεται η γλώσσα μου. Δεν μιλάει αυτός , δεν μιλάω εγώ, όλα τέλεια. Στο μεταξύ εμφανίζεται ο μικρός δίμετρος αδερφός μου και μαθαίνω πως είναι και φίλοι. Τελεια!!!!! Και κάπως έτσι τελειώνει η πρώτη συνάντηση.

Στο διάστημα που μεσολάβεί δεν θέλω να θυμάμαι πως υπάρχει απλώς και μόνο γιατί πονάω πολύ και γιατί ξέρω πως δεν θα γίνει απολύτως τίποτα. Αραιά και που, βάζω μια συναισθηματική υπενθύμιση. Μέχρι τη προηγούμενη Πέμπτη που τον ξαναείδα. Με το που μπήκα. Και σκέφτηκα πως ¨"Ναι, είναι κούκλος, ναι είναι αγροίκος, ναι μπορώ να τον ερωτευτώ". Και πήγα να κάνω τσιγάρο. Όση ώρα έμεινα σκυμμένη (άβολη στάση ) προσπαθούσα να του πιάσω κουβέντα και τελικά το έκανε αυτός. Αφορμή στάθηκε η απίστευτη γκρίνια μου σε συνδυασμό με τον πόνο. Έκατσε πάλι μαζί μου, με ένα αγόρίστικο παράπονο στο βλέμμα να προσπαθεί να με ηρεμήσει. Τι καλό παιδι!!!! Και τι ψηλό παιδί!!!!

Για να τελειώνω τη μπουρδοϊστορία του έρωτα μου, θα σας πω πως μόλις κατάλαβα πως δεν θα τον ξαναδω, τον ερωτεύτηκα ακόμη περισσότερο. Τώρα κόλλησα. Για ακόμη μια φορά με έπιασε η βλακεία. Τώρα που ξέρω πως δεν είναι εύκολο να τον ξαναδω, κόλλησα. Μπήκε η άνοιξη και εγώ ζω τη δική μου. ΄΄Ολοι είπαν πως θα έπρεπε να του πω να πάμε για καφέ. Αλλά σας είπα, γλωσσοδέτης. Δεν μπορώ να πάω και να του το πω. Έφτασα 30 και είμαι ο μέγας χεστης. Θεωρώ σαφώς πιο λογικό και εύκολο να πείσω τους φιλους μου να κάνουν τατουαζ και πιρσινγκς για να τον βλέπω, παρά να πάω να του μιλήσω. Μπορεί κάποιος να μου πει πότε θα ενηλικιωθώ? Πότε θα σταματήσω να φέρομαι σαν 15χρονο?

Σε αυτό το σημείο θα κλέψω την ιδέα μιας φίλης μου μίλησε στο blog της για τη χαρα του διαδικτύου και ειδικά για το τι μπορείς να μάθεις για όποιον σε ενδιαφέρει. Αυτές τις μέρες κάνω τις δικές μου έρευνες. Και χαίρομαι γιατί μπορώ και βλέπω διάφορα και ειδικά αυτόν. Σε 2 μέρες θα τον  δω ξανα. Νομιζω δηλαδή. Προς το παρόν πάω να βάλω τη Bepanthol μου και να κοιμηθώ.

Καλό σας βράδι!!!!

Τις επόμενες μέρες

Όχι άλλο σίδερο..

Μέρα καθαριότητας, μέρα που δεν θέλω να σκεφτώ, μέρα που δεν θέλω να μιλήσω. Παίρνω τη σκούπα και αρχίζω. Ελπίζω πως θα γίνει μαγική και θα κάνω ταξίδια. Σκέφτομαι πως ειχα δικιο για το χθεσινό μου βλεμμα στον πιθανό-απίθανο εργοδοτη. Δεν πηρα τη δουλεια, δεν πηγα στο οινοποιείο.

Και αφού δεν μπορω να βαλω σε σειρα το μέλλον μου και τη ζωή μου αν μαζεψω κανενα βρακι μπας και δω μια ασπρη μερα. Θα βάλω σε σειρα το σπίτι μου.
Σκεφτομαι πως θα εκδικηθω τους συμμαθητες μου, πως θα κανω τη μερα μου καλυτερη. Οργώνω τη φάρμα μου. Μηπως να παω και στη Χαλκιδικη?Ποτε θα ερθει η ανοιξη να μαζεψω αμπελοφυλλα? Ποτε?

Και δεν εχω διαθεση να βγω. Με πηραν τηλεφωνο τα παιδια, αλλα τιποτα. Προτίμησα να μεινω και να τελειωσω τις δουλειες μου. "Την ωρα που σιδερωνε της ηρθε πως ημέρωνε στα γονατα λιοντάρι". Ενα τραγουδι για ενα σίδερο. Ισιωνω ραφες και σκεφτομαι πως αυτη τη βδομαδα δεν ηθελα να σκεφτομαι κανεναν. Ενωνω τα μπατζακια και σκεφτομαι πως εγω δεν εχω το αλλο μισο. Και ο ατμός να ανοιγει τους πορους.

Πριν απο λιγο εγινα μελος στην ομαδα "Πλατανια Δραμας 1922-2009".Ωραιες , ζωντανες φωτογραφιες για ενα τοσο νεκρο μέρος. Μάλλον ηρθε η ωρα να το επισκεφθω και να δω πως ειναι. Νομιζω πως μονο ο μπαμπας μου θα χαρει.

Για πεμπτη συνεχομενη μερα εφαγα ΠΑΤΑΤΕΣ. Και πουρε και τηγανητες. Νιωθω σαν σακι με τοσες που εχω μεσα μου.Περναω την καταθλιψη της πατατας και επισης πρεπει να θυμηθω να βρω συνταγες για τη νηστεια. Να αλλαξουμε λιγο τη ρουτινα μας. Τι λετε κι εσεις ?

Για αποψε θα κοιμηθω ηρεμα. Θα ονειρευτω πως ζω σε μια πολη χωρις σκουπιδια.

Δεν καπνισα.
Δεν βγηκα.
Δεν ηπια.
Δεν εκανα πονηρες σκεψεις.
Δεν εκανα καμια υπεραστικη κληση.
Δεν εφαγα κρεας.
Παραμενω ελευθερη.

Οταν το συμπαν κάνει το μαλάκα.........

Είμαι σε μία φάση που κοιμάμαι και δεν κοιμάμαι. Ονειρεύομαι και περιμένω να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Και μέσα σε όλο αυτό σκέφτομαι πως χρειάζομαι μια δουλεια.

Σήμερα εγραφα 2 μαθήματα. Ελεγχόμενη κατάσταση, αν σκεφτεί κανείς πως ήξερα τις ερωτήσεις. Κι εκεί που λες πως μπορείς να τα προλάβεις όλα, χτυπάει το τηλεφωνο. Ένας πολύ ευγενικος κύριος με κάλεσε να μου πάρει συνέντευξη για δουλεια. Δεν άφησε κανένα περιθώριο για άλλη μέρα. Κι εκεί το μυαλό παίρνει φωτιά. Μέσα σε 10 λεπτά οργάνωσα το συμπαν μου. Εμφανίστηκα με το καινούριο μου βλεμμα για τις συνεντεύξεις. Είναι το βλεμμα "αφού ρε φιλε ξερω πως δεν θα με παρεις στη δουλεια, γιατι με βασανίζεις"?? Θελω να πιστευω πως θα βγει κατι καλό απο ολο αυτο.

Οσο για τα μαθήματα? Περιττή ερώτηση, τα καταφερα. Εφτασα με τραγική καθυστέρηση λόγω συνέντευξης, αλλά κανένας δεν είπε τίποτα.Χοχοχοχο!!!! Τέλος το πρωτο εξάμηνο (που κράτησε μόνο 2 μήνες) και απο Δευτέρα ξεκινάει το δεύτερο. Νιωθω ωραία γιατί  βαρεθηκα να κάνω 2 φορες τα ίδια πράγματα. Πάμε για άλλα!!!

Το συμπερασμα για σήμερα είναι πως πρέπει να έχεις το σωστό άνθρωπο, την κατάλληλη στιγμή στη σωστή θέση. Ενα μεγάλο "ευχαριστω" στον καθηγητή Θεμη, στον αδερφούλη Βασίλη,  στους φίλους και συμμαθητες. Γενικά ευχαριστώ ανθρωπους που δεν θα διαβάσουν ποτέ αυτό το blog!!!

Και σήμερα έκανα και την επανασταση μου. Τηγανισα πατατουλες για πρωτη φορά στο σπιτι μου!!!
Για σήμερα λοιπόν, πατατούλες και γιαουρτάκι!!!

Δεν κάπνισα.
Δεν αδυνάτισα.
Δεν εκανα σεξ
Δεν εκανα κανέναν δυστυχισμένο

Καλή αρχή?

Δέκα λεπτά. Τόσα μόνο έχω στη διάθεση μου. Όσο περισσοτερο χρονο μου αφήνω, τόσο πιο πολύ βαριέμαι. Θα με πιέσω για να δω τι θα κάνω. Θα είναι ημερολόγιο? Θα βρίζω τον κόσμο? Θα μιλάω για τη σταρχιδιστική μου διάθεση απέναντι στη ζωή? Θα δείξει. Δεν υπάρχει πρόχειρο, δεν υπάρχουν διορθώσεις, υπάρχει μόνο αυτό που προλαβαίνουν τα δάχτυλα μου.
Έγραψα μαγειρική, τροφογνωσία, αγγλικά. Ανέλπιστα καλά αν σκεφτεί κανείς πως από το πρωί έβαλα τρία πλυντήρια, καθαρισα το σπίτι, έπλυνα πιάτα. Οταν βαριέμαι να διαβάσω τελικά μπορώ να κάνω απίστευτα πράγματα. Η τεμπελιά μου για το διάβασμα μετατρέπεται σε μία απίστευτη προθυμία να κάνω δουλειές που ο μέσος  άνθρωπος αμελεί σε μόνιμη βάση. Η θεωρία πως ο εγκέφαλος είναι ένα σφουγγάρι που με τα χρόνια σφίγγει επιβεβαιώνεται όλο και πιο πολύ. Το δικό μου μυαλό είναι πέτρα. Καμία νέα πληροφορία δεν μπορεί να μπει. Απλώς ακούω. Ξεχνάω με ταχύτητα αστραπής. Και είμαι ακόμη μόνο 31. Στα 40 θα έχω χαρτάκια μες στο σπίτι για να θυμάμαι που είναι η ζάχαρη?

Σε αυτο το σημείο και με αφορμή το χθεσινό μάθημα στο οποίο εξετάστηκα (μαγειρική εργαστηριο) θέλω να δηλώσω πως μισώ τους συμμαθητές μου. Εξαιρώ ελάχιστους. Νομιζω ξαλάφρωσα. Το είπα (σε λάθος ανθρώπους βέβαια , αλλα το είπα).

Σήμερα έφαγα πουρέ (για 4η μέρα)
Δεν κάπνισα
Δεν ήπια αλκοόλ
Δεν έκανα σεξ
Δεν
Δεν
Δεν
Και σιγά μην σας πω το βάρος μου.

Βήματα ή αλλιώς στράτα – στρατούλα!!!!

Θεσσαλονίκη 19 Ιανουαρίου 2000+10

Βήματα ή αλλιώς στράτα – στρατούλα!!!!

Ετοιμάζομαι για μια καλή χρονιά. Μου έκανε ποδαρικό μια μπέμπα 2 μηνών. Μια γλύκα, η Αννούλα, μπεμπούλα ντυμένη στα ροζ. Δεύτερο τυχερο πόδι, μια έγκυος. Και μετά μας ήρθε και η μπέμπα. Μπέμπα. Αν το πεις γρήγορα πέντε φορές ακούγεται χάλια. Ανάμεσα στις πρώτες της φωτογραφίες και μία με κάτι απίστευτα μικροσκοπικά πατουσάκια. Μικρά, τρυφερά, ροζ, νέα, ανέγγιχτα. Στην άρχη κοίταξα τη φωτογραφία βιαστικά. Εξάλλου ποιος ο λόγος να ασχοληθεί με πατουσες. Το μόνο περίεργο είναι το μέγεθος, αλλά και πάλι δεν το καταλαβαίνεις.

Βγήκα για περπάτημα σήμερα. Μέρα ηλιόλουστη, ακουστικά στ'αυτιά και η σκέψη πως πρέπει να προλάβω ένα ραντεβού. Αλλά και η μπέμπα θέλει δώρο. Τι θα πάρω!!! Παπουτσάκια. Έχουμε ήδη σε κόκκινο, τώρα και σε άσπρο με ροζ κορδέλες. Πήραμε και το δωράκι. Όσο συνεχίζω το περπάτημα κοιτάω τα δικά μου βήματα που κάθε άλλο παρά γυναικεία και κομψά είναι. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι γκέισσα. Με θυμάμαι μια ζωή να τρέχω να προλάβω τα τεράστια βήματα του μπαμπά μου. Ένα δικό του, 4 παιδικά δικά μου. Από τότε έκανα γάμπες. Ένα μωρό με γάμπες. Τώρα κανένας δεν μπορεί να προλάβει τα δικά μου. Πατάω και νιώθω να μπαίνω σε κάθε επιφάνεια που πατάω. Και ο ήλιος από πάνω μου, αν και είναι Γενάρης.

Σκέφτομαι πως μου λείπει το καλοκαίρι και οι στιγμές που έχωνα τα πόδια μου στην άμμο και ερχόταν το κύμα.

 Περπατάω και σιχτιρίζω το καλσόν μου. Με ενοχλεί. Πάντα θα με ενοχλεί. Πόσα βήματα έχω κάνει συνολικά στη ζωή μου; Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σκέφτομαι, μετράω, υπολογίζω, πολλαπλασιάζω. Πολλά. Είναι σαφώς πιο εύκολο να μετρήσω τα κυριολεκτικά μου βήματα. Με τα μεταφορικά τι έκανα. Περπατάω. Κατεβάζω ο κεφάλι, βαζω τα χέρια πιο βαθιά στις τσέπες. Βήματα. Ζωή, σπουδές, φιλίες, γκόμενοι, κιλά. Βήματα. Μαλακία, καλύτερα να έπαιρνα λεωφορείο. Τι έκανα; Πόσα; Ρε κάτι δεν πάει καλά. Θα πρέπει να μετρήσω και αυτά που έκανα προς τα πίσω; Με τι ρυθμό τα έκανα; Ουφ, πολλές σκέψεις, κοντέυω να φτάσω και εγώ ακόμη δεν έβγαλα συμπέρασμα. Σκέψου. Βήματα.

Τα παπουτσάκια της μπέμπας είναι στην τσάντα μου. Να μια ευκαιρία να δω καινούρια βήματα. Θα ήθελα να ζήσω τη μέρα που θα πατήσουν δυνατά στη γη. Θυμάμαι μια φωτογραφία στα πρώτα μου γενέθλια που περπατάω. Η μαμούκα μου κάπου πίσω φωνάζει από χαρά. Δεν με κρατάει κανένας. Ανεξάρτητο μωρό. Θέλω να κάνω βήματα από την αρχή. Μόνο που αυτή τη φορά θέλω κάποιον να με κρατάει. Ένα βήμα να συνοδεύσει το δικό μου.

Σκέφτομαι τη μπέμπα. Θα είμαστε εκεί νομίζω όταν θα κάνει τα δικά της βήματα. Συνεπώς θα δω από την αρχή πως είναι τα βήματα. Με τα δικά μου τι θα κάνω; Αυτό τον καιρό τα βήματα μου παραπέμπουν περισσότερο σε λάτιν χορό. Νευρικά, έντονα, κοφτά. Μια κοντά και μια μακριά από αυτό που θέλω. Βήματα. Σαν αντάρτης στο δρόμο. Στη ζωή μου αέρινα.

Μιλούσα με μία φίλη πριν λίγο και της είπα “μου αρέσει η λέξη βήματα”. “Ναι, είναι ωραία, αρκεί να μην είναι κοντά στη λέξη “πίσω”.

Θα κάνω ένα βήμα και θα πατήσω το κορμάκι. Άλλο ένα και θα βρεθώ πιο κοντά στους στόχους μου. Ένα ακόμη πιο μικρό και κάτι πάτησα ο μαλάκας.

Το κορμάκι ...

Θεσσαλονίκη 13 Ιανουαρίου 2000+10

Το κορμάκι...

Νομίζω πως έχω χωρέσει ολόκληρη κάτω απο την κόκκινη κουβέρτα με τις λευκές καρδούλες. Το τέλειο κάλυμμα για το κορμάκι. Είχα υποσχεθεί πως όταν θα έγραφα για το κορμάκι θα έφτιαχνα έναν κορμό σοκολάτας. Αλλά κάνω δίαιτα και δεν ήθελα να βουτήξω στη σοκολάτα. Στερούμαι εκούσια τη σοκολάτα, στερούμαι ακούσια το κορμάκι.

Είμαι ολόκληρη μέσα στην κουβερτα. Χαϊδεύω τις καρδούλες και θέλω να χαϊδέψω το κορμάκι. Μυρίζω το μαλακτικό και θέλω να μυρίσω το κορμάκι. Γυρίζω πλευρά και θέλω να ακουμπήσω το κορμάκι. Γλείφω μία καρδούλα και θέλω να γευτώ το κορμάκι. Τυλίγω στο λαιμό μου ένα κομμάτι απο το κόκκινο ύφασμα, κολιέ οι καρδούλες πάνω μου και εγώ θέλω το χέρι του κορμακίου να τυλιχτεί στο λαιμό μου.

Το κορμάκι για μένα είναι η τέλεια εκδίκηση του θεού για την άσχημη και ηλίθια άποψη μου για το σωστό βάρος μιας σχέσης. Τώρα όλο το βάρος αυτής της άποψης έπεσε μέσα μου και έφυγε από πάνω μου. Ακουμπάω τις καρδούλες και ακουμπάω αυτό που λείπει. Δεν έχω κατι να θυμάμαι. Ψέματα. Έχω ένα εισιτήριο, το σακουλάκι του καπνού, δύο δώρα και σκόρπιες εικόνες.

Το κορμάκι είχε μακριά μαλλιά. Κοιμόταν και τα πείραζα. Έβαζα το χέρι μου μέσα στα μαλλιά του και άλλαζε πλευρό, μου έσπρωχνε το χέρι. Τακτοποιούσε τα δικά μου μαλλιά και με έσφιγγε πάνω του.

Τη μία μύριζε Bulgari, την άλλη Kenzo. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις μυρωδιές πλεόν. Αλλά μυρίζει ωραία το κορμάκι. Έφευγε και μύριζα το μαξιλάρι του. Ωραία πρωινά, ωραίες μυρωδιές.

Το κορμάκι είναι απέραντο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μ'αρέσει το δέρμα του μετά το μπάνιο. Απαλό, υποδέχεται χάδια, σαν μωρό.Ακουμπάω όπου θέλω και όσο θέλω, ταξιδεύω τα χέρια μου πάνω του, κινήσεις που κρύβουν μια αφανέρωτη αγάπη, ανάγκη να αφήσουν σημάδια πάνω στο κορμάκι που θα τα αναζητήσει ξανά. Το κορμάκι απλώνεται, μαζεύεται. Στηρίζω το κεφάλι μου στο αριστερό μου χέρι. Κοιμάται και το κοιτάω. Δεν κάνω όνειρα. Δεν ελπίζω, φοβάμαι και δεν θέλω να είμαι ελεύθερη. Θέλω να έχω το κορμάκι γύρω μου, σαν χταπόδι γύρω απο αποσκευή.

Μου λείπει το κορμάκι, μου λείπει η ζάχαρη και θέλω σοκολάτα. Το κορμάκι δεν μιλάει και γαργαλιέται γύρω από τα χείλη. Ορκίζομαι πως δεν θα γράψω άλλο μελό, σπαραξιδιάρικο κείμενο. Και θα αφήσω το κορμάκι στην ησυχία του. Θα μείνω για ώρες κάτω από τις καρδούλες. Ο δικός μου ουρανός είναι κόκκινος για απόψε και έχει καρδούλες. Δεν θέλω να τις μετρήσω γιατί μόνο μία έχει σημασία. Η δική μου. Και δεν περιμένει το κορμάκι. Το κορμάκι είναι κάτω από κάποια άλλη καρδούλα. Φιλιά κορμάκι!!!

Concorde, το γλυκό της απογείωσης!!!!

Θεσσαλονικη 27 Δεκεμβρίου 2000+10 

Το Concorde φτιάχτηκε για να μικρύνει τις αποστάσει. Λάθος. Το Concorde φτιάχτηκε για να γλιτωνουμε χρονο. Για μενα το Concorde φτιαχτηκε για να πηγαινουν οι ανθρωποι πιο γρηγορα σε αυτους που αγαπάνε. Ποιος χεστηκε για τα επαγγελματικά ραντεβού. Για ολα τα πράγματα, το κίνητρο είναι η αγαπη.

Μαρέγκα και μους. Σοκολατα, κακαό και άχνη. Καθομαι πανω άπό μια μπασινα (να το λεμε επιστημονικα) με 7 ασπραδια. Μοιαζουν με μυξες. Αλλα θα γινουν αφρος. Το δικό μου ασχημοπαπο που μετά απο 10 λεπτά θα γινει κυκνος. Πριν απο κατι μηνες οταν εκανα μαρεγκα καπνιζα. Τωρα γυρναω μαζι με το μιξερ. Στην αρχη σκεφτομαι πως θελω ενα καινουριο μιξερ. Ενα σταθερο, που δεν θα καθομαι να το κοιταω απο πανω. Ελεος, μου αξιζει μια μικρη ευκολια. Για 12 λεπτα καθε σκεψη , καθε διαστροφη και καθε ονειρο γυριζει μαζι με τα μεταλλικα ακρα αυτου του κακοηχου μηχανηματος. Ανακατευω καθετι καλο με μια δοση κακου. Φουσκωνω τη στεναχωρια μου για να αποκτησει ογκο και να καλυψει τα παντα. “Ποσο ακομη θελει το γαμηδι? Γιατι δεν παιρνει ενα τηλεφωνο? Θα βρω δουλεια? Ποτε θα σταματησω να τρωω ζαχαρη? Εχει σημασια το μεγεθος του πεους? Αληθεια, τοτε γιατι το εκανα αυτο?” Πρεπει να σκεφτεις πολλα για να κανεις μαρεγκα. Και μετα να κοσκινησεις κακαο. Ολα να γινουν μαυρα. Αλλα μυρωδατα. Και νεες σκεψεις να πασπαλιζουν το μυαλο μου. “Γιατι δεν χιονιζει? Γιατι δεν εχω παει ακομη με μαυρο αντρα?? ανακατευω με τη σπατουλα και τακτοποιω σκεψεις. Τις γλυκαινω.

Για φετος τα χριστουγεννα δεν θελω τιποτα. Παρα μονο ενα βλεμμα, ενα βλεμμα καταδικό μου. Ενα κορμακι να το κρατησω. Και λεω κορμακι γιατι καποιος υπουλος, κακος διδακτορας – δικτατορας θα με διαβασει.Θελω να χρησιμοποιησω την κατακόκκινη κουβερτα μου, αυτη με τις καρδουλες και να κρυφτω απο κατω με το κορμακι και να γελαω. Ποσο γελαω με το κορμακι. Εκει ειναι που φουσκωνω εγω σαν μαρεγκα, εκει ενωνομαι εγω και γινομαι μους.

Concorde. Μια κουταλια και η υποσχεση πως θα φτασεις τα 52 γλυκα. Μους. Δική μου. Καμια αλλη καλυτερη. Μαρέγκα. Τη νιωθω να σπαει στη γλωσσα μου. Αν ειχα τοση αυτοπεποιθηση με το κορμακι. Απλωνω μαρεγκακια. Σκορπαω χαδια στο κορμακι. Ριχνω αχνη να καλυψω τη σοκολατα. Σκεπαζω το κορμακι με την κοκκινη κουβερτα και ειναι ολα γλυκα. Concorde, προσπαθω να ερθω πιο κοντα σε αυτους που αγαπω. Και στο κορμακι. Χρονια πολλά και Καλά Χριστουγεννα (ειδικα στο δικτάτορα – διδακτορα).