Καλή αρχή?

Δέκα λεπτά. Τόσα μόνο έχω στη διάθεση μου. Όσο περισσοτερο χρονο μου αφήνω, τόσο πιο πολύ βαριέμαι. Θα με πιέσω για να δω τι θα κάνω. Θα είναι ημερολόγιο? Θα βρίζω τον κόσμο? Θα μιλάω για τη σταρχιδιστική μου διάθεση απέναντι στη ζωή? Θα δείξει. Δεν υπάρχει πρόχειρο, δεν υπάρχουν διορθώσεις, υπάρχει μόνο αυτό που προλαβαίνουν τα δάχτυλα μου.
Έγραψα μαγειρική, τροφογνωσία, αγγλικά. Ανέλπιστα καλά αν σκεφτεί κανείς πως από το πρωί έβαλα τρία πλυντήρια, καθαρισα το σπίτι, έπλυνα πιάτα. Οταν βαριέμαι να διαβάσω τελικά μπορώ να κάνω απίστευτα πράγματα. Η τεμπελιά μου για το διάβασμα μετατρέπεται σε μία απίστευτη προθυμία να κάνω δουλειές που ο μέσος  άνθρωπος αμελεί σε μόνιμη βάση. Η θεωρία πως ο εγκέφαλος είναι ένα σφουγγάρι που με τα χρόνια σφίγγει επιβεβαιώνεται όλο και πιο πολύ. Το δικό μου μυαλό είναι πέτρα. Καμία νέα πληροφορία δεν μπορεί να μπει. Απλώς ακούω. Ξεχνάω με ταχύτητα αστραπής. Και είμαι ακόμη μόνο 31. Στα 40 θα έχω χαρτάκια μες στο σπίτι για να θυμάμαι που είναι η ζάχαρη?

Σε αυτο το σημείο και με αφορμή το χθεσινό μάθημα στο οποίο εξετάστηκα (μαγειρική εργαστηριο) θέλω να δηλώσω πως μισώ τους συμμαθητές μου. Εξαιρώ ελάχιστους. Νομιζω ξαλάφρωσα. Το είπα (σε λάθος ανθρώπους βέβαια , αλλα το είπα).

Σήμερα έφαγα πουρέ (για 4η μέρα)
Δεν κάπνισα
Δεν ήπια αλκοόλ
Δεν έκανα σεξ
Δεν
Δεν
Δεν
Και σιγά μην σας πω το βάρος μου.