Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Βήματα ή αλλιώς στράτα – στρατούλα!!!!

Θεσσαλονίκη 19 Ιανουαρίου 2000+10

Βήματα ή αλλιώς στράτα – στρατούλα!!!!

Ετοιμάζομαι για μια καλή χρονιά. Μου έκανε ποδαρικό μια μπέμπα 2 μηνών. Μια γλύκα, η Αννούλα, μπεμπούλα ντυμένη στα ροζ. Δεύτερο τυχερο πόδι, μια έγκυος. Και μετά μας ήρθε και η μπέμπα. Μπέμπα. Αν το πεις γρήγορα πέντε φορές ακούγεται χάλια. Ανάμεσα στις πρώτες της φωτογραφίες και μία με κάτι απίστευτα μικροσκοπικά πατουσάκια. Μικρά, τρυφερά, ροζ, νέα, ανέγγιχτα. Στην άρχη κοίταξα τη φωτογραφία βιαστικά. Εξάλλου ποιος ο λόγος να ασχοληθεί με πατουσες. Το μόνο περίεργο είναι το μέγεθος, αλλά και πάλι δεν το καταλαβαίνεις.
Βγήκα για περπάτημα σήμερα. Μέρα ηλιόλουστη, ακουστικά στ'αυτιά και η σκέψη πως πρέπει να προλάβω ένα ραντεβού. Αλλά και η μπέμπα θέλει δώρο. Τι θα πάρω!!! Παπουτσάκια. Έχουμε ήδη σε κόκκινο, τώρα και σε άσπρο με ροζ κορδέλες. Πήραμε και το δωράκι. Όσο συνεχίζω το περπάτημα κοιτάω τα δικά μου βήματα που κάθε άλλο παρά γυναικεία και κομψά είναι. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι γκέισσα. Με θυμάμαι μια ζωή να τρέχω να προλάβω τα τεράστια βήματα του μπαμπά μου. Ένα δικό του, 4 παιδικά δικά μου. Από τότε έκανα γάμπες. Ένα μωρό με γάμπες. Τώρα κανένας δεν μπορεί να προλάβει τα δικά μου. Πατάω και νιώθω να μπαίνω σε κάθε επιφάνεια που πατάω. Και ο ήλιος από πάνω μου, αν και είναι Γενάρης.
Σκέφτομαι πως μου λείπει το καλοκαίρι και οι στιγμές που έχωνα τα πόδια μου στην άμμο και ερχόταν το κύμα.
 Περπατάω και σιχτιρίζω το καλσόν μου. Με ενοχλεί. Πάντα θα με ενοχλεί. Πόσα βήματα έχω κάνει συνολικά στη ζωή μου; Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σκέφτομαι, μετράω, υπολογίζω, πολλαπλασιάζω. Πολλά. Είναι σαφώς πιο εύκολο να μετρήσω τα κυριολεκτικά μου βήματα. Με τα μεταφορικά τι έκανα. Περπατάω. Κατεβάζω ο κεφάλι, βαζω τα χέρια πιο βαθιά στις τσέπες. Βήματα. Ζωή, σπουδές, φιλίες, γκόμενοι, κιλά. Βήματα. Μαλακία, καλύτερα να έπαιρνα λεωφορείο. Τι έκανα; Πόσα; Ρε κάτι δεν πάει καλά. Θα πρέπει να μετρήσω και αυτά που έκανα προς τα πίσω; Με τι ρυθμό τα έκανα; Ουφ, πολλές σκέψεις, κοντέυω να φτάσω και εγώ ακόμη δεν έβγαλα συμπέρασμα. Σκέψου. Βήματα.
Τα παπουτσάκια της μπέμπας είναι στην τσάντα μου. Να μια ευκαιρία να δω καινούρια βήματα. Θα ήθελα να ζήσω τη μέρα που θα πατήσουν δυνατά στη γη. Θυμάμαι μια φωτογραφία στα πρώτα μου γενέθλια που περπατάω. Η μαμούκα μου κάπου πίσω φωνάζει από χαρά. Δεν με κρατάει κανένας. Ανεξάρτητο μωρό. Θέλω να κάνω βήματα από την αρχή. Μόνο που αυτή τη φορά θέλω κάποιον να με κρατάει. Ένα βήμα να συνοδεύσει το δικό μου.
Σκέφτομαι τη μπέμπα. Θα είμαστε εκεί νομίζω όταν θα κάνει τα δικά της βήματα. Συνεπώς θα δω από την αρχή πως είναι τα βήματα. Με τα δικά μου τι θα κάνω; Αυτό τον καιρό τα βήματα μου παραπέμπουν περισσότερο σε λάτιν χορό. Νευρικά, έντονα, κοφτά. Μια κοντά και μια μακριά από αυτό που θέλω. Βήματα. Σαν αντάρτης στο δρόμο. Στη ζωή μου αέρινα.
Μιλούσα με μία φίλη πριν λίγο και της είπα “μου αρέσει η λέξη βήματα”. “Ναι, είναι ωραία, αρκεί να μην είναι κοντά στη λέξη “πίσω”.
Θα κάνω ένα βήμα και θα πατήσω το κορμάκι. Άλλο ένα και θα βρεθώ πιο κοντά στους στόχους μου. Ένα ακόμη πιο μικρό και κάτι πάτησα ο μαλάκας.

2 σχόλια:

  1. η μια φίλη το ξανασκέφτηκε και ίσως αυτά τα βήματα πίσω τα χρειαζόμαστε τελικά για να πάρουμε φόρα και να φύγουμε πιο δυνατά μπροστά

    ΑπάντησηΔιαγραφή